Malując labirynt organicznie towarzyszę w jego tworzeniu, demitologizuję jego tajemnice. Powstaje w ten sposób nowy mit, nowy wariant, ilustracja hipotetycznego losu. Zmysłowość malarstwa zbliża mnie do pierwszych szamańskich obrzędów, które niewątpliwie towarzyszyły powstawaniu pierwszych malowideł ściennych. Ówcześni szamani zaklinali los malując zwierzęta, które ich fascynowały, nie mogli się oprzeć ich pięknu i sile. Opisywali łowy i inne sceny z życia, gdyż to właśnie, poza wieloma innymi rytuałami dawało im poczucie ujarzmienia otaczającego ich złowrogiego świata. Uogólniając, sumę tych malowideł, porównać można by było do współczesnego komiksu, ilustracyjnej narracji wizualnej. Mój labirynt to jakby narracja bez bohaterów. Chcę zwrócić uwagę na istotę wędrówki i jej ograniczenia; nie rozpraszając się na uczestnikach. Ogranicza mnie jedynie płaszczyzna obrazu, ale ta konwencjonalna przestrzeń ułatwia mi, z drugiej strony, sekwencyjne badanie poszczególnych odcinków labiryntu, wymyślanie nowych jego oblicz, odnajdywanie wraz z każdym nowym płótnem innej inspirującej kompozycji...
Głodzona małpa zamknięta w klatce patrzy na owoce leżące na zewnątrz. Sięga po patyk i przyciąga owoce do siebie. W jej wyobraźni powstał obraz, pragnienie podpowiedziało jej ruch. Przestrzeń pomiędzy pragnieniem a spełnieniem wypełnia labirynt.
Tak o swojej twórczości pisze Pola Wójcik
Kurator wystawy Robert Żbikowski"
